Yet Another Good Bye ! :-(

How do you even say good bye to someone who is your first friend; and forever friend ? 

After 2 year of battle of the dreaded cancer (redux), my dear sister passed away this August. As someone who had acess to so much information, I was very aware of the prognosis of a metastatic cancer; but it never prepares you for the eventuality. I always thought we could have another day, another week and perhaps another month more. But there is no greyness in the eventuality, it is definite. 

My first memory of her, was when I was less than 5 years old - the house in Chennai; where she simply fooled me in a competition. Who wins in finishing first a favorite treat, that my mom made. I was the winner, but then I saw her eat with relish, ever so s-l-o-w-l-y, enjoing every bite of it, and me watching that; it took me several years to realize that she actually won it. Then came the memories, in that lovely house in Katpadi. While playing catch, she had tripped me and I fell and hit my head and started profusely bleeding. I had to have a couple of stitches in my skull; I guess she felt guilty about it and tried to up my spirit by joking and singing a parody of the ad of my dad's bank (and btw, she had such a bad voice! Neither of us had inherited our mom's voice); without realizing laughing only made my pain worse.

She was unerringly/unflinchingly "loyal" to me (and naturally, to her family - kids/spouse) - even when I started smoking, or had that first drink; and when my kid arrived, she was one of the rock that we leaned on for support. She brought the same fierceness in embracing my better half as her sister and my son as her own. Once when my 8 year old kid was bullied and he came in narrated innocently about it, she had tears in her eyes - that is how much she cared for people around her. She always gave the benefit of the doubt to others; she was ever the pacifist within the family and ferocious in defending without, putting her kids (first) and spouse in the front and center, so much so she subsumed her own personality and how she grew up pre-marriage. She wasn't always like this; until upto middle years in college, she was brash and abrasive; but something switched on during the final years, when she became a follower of Puttaparthi Sai Baba and started volunteering in their medical camps. The one thing I am thankful for, is to have reconnected her to Sai-Bhajans during her treatment and last year - I used to go to the Sai temple here and do a video call as the poojai was going on.

To me, personally, she was the first one within the family that I usually talked to. If there was something that I need to get some perspective on, I'll send her a message or ping her. There weren't answers, but sure I was listened to; and that helped. I used to tell her of all the scenarios I had imagined through my life, she going this early was never one of them. In the past months, since she left there are several occasion, that I sense her absence, as I turn around to look for answers or even affirmation with something. She has left a chasm that I doubt can ever be filled. 

Last year, while she was going through the treatment, she and I had a bit of fun as I was walking around, showing the Christmas lights on video call. As we were going through the arches, I told her to duck her head as it may hit the arches - given she is quite tall; and she did that in fun as I walked through each of the lighted arches.

Yesterday, I went to that street - and walked through the arches. The memories of last year and everything else came back to me. How do I even fill that space that she left behind ? How do I even replace a friend of nearly 50+ years, who was my solid scaffold ? Probably never; but perhaps, I'm hoping the past memories she left behind, would be the one that stand in her stead.

Oh, I'm pretty sure yesterday as I was walking through those lighted arches, up there, she ducked her head - as a loyal friend and loving sister, she always humored me and my painfully stupid jokes !

Love you acca and will forever miss you! 

(ps: I'm writing this, as I'm listening to your favourite SPB songs)

Good bye!

As I walk through this house, there is an indescribable sense of melancholy mixed with nostalgic happiness. I see my dad's presence as I go through each room to secure the windows, close the cupboards and cover the furniture. Perhaps for the last time as an owner or as a resident. (I don't think I will come back and stay in this house. The next time it will be probably to sell the house).

I go into a room. I can imagine him sitting there peering at the computer and at the phone OTP that he just received. I come to the hall and I can see him sitting on one of the sofas.  As I look at the TV, I cannot but picture him sitting in front of it watching a serial very intently and telling why the character should not behaving the way they are in the story. Or I see him, arguing, debating something with my sister who has just arrived from Mumbai because we are all here. I can really really sense a total joy in his voice as he talks to her -  that joy that never ever have I seen when he talks to me. But that's fine. I know that she was his favorite. But I also know that he was extremely proud of me and what I've done in general and what I've done for him and my mother. But I digress...

For some reason my dad fell in love with this house. I had bought this house for them, as their earlier residence was on third floor without a lift and they were getting by in their age. When I asked him why he liked this house so much that he refused to move to assisted living in his later and tougher-to-live-alone years, especially during Covid years, he always pointed to his memories - that so many things happened in this house. He used to say that all his grandchildren's pre-marriage functions were here, and this is where he built a lot of memories post retirement. He said he felt true joy and peace, in this house - more of it when his favorites grand kids and daughter* visited.

I also wonder given his  nomadic adult life, the last ~25 years of his life were anchored to this house. All his life, he was always moving around towns every few years due to his job. Maybe he was just tired of being a perennial itinerant. Maybe this house provided him a permanence where he could actually retire and rest. Maybe that is what made him love this house, because it gave him that anchor that he missed all his adult life. 

It's almost a year since he went and I'm still grappling, with little clue, of how to handle the loss. There always seems to be things that I could have done differently the last year of his life, but then I think it will always be like that.  This is something that I would have talked to my sister but... ... 

Today we'll lock up the house and prepare to travel out back to our home. Maybe selling this house also cements my memory of him and helps me to move on.

Maybe he is looking at me right now from up above smiling and turning around and telling my sister "...whatever he does, he will make the right decision...(eventually!! 😋)"  as he had told me so many times, with pride in his voice.

Goodbye house, goodbye dear appa. Tears well up, but I think they point little to a lingering sorrow, but more to a closure of the past and moving on to the future - that is hopeful, filled with your blessings for us, and especially, for your favorite grandson! 🙏🏽

Good bye! Love you, miss you!

(I used Google Translate to get a tamil version of the write-up for my mom - this is what I got)

பிரியாவிடை!

 இந்த வீட்டின்  அறைகளை நான் நடந்து செல்லும்போது, ​​ஏக்கம் கலந்த மகிழ்ச்சியுடன் ஒரு விவரிக்க முடியாத சோகம் உள்ளது.  ஜன்னல்களைப் பத்திரப்படுத்தவும், அலமாரிகளை மூடவும், தளபாடங்களை மூடவும் ஒவ்வொரு அறை வழியாகச் செல்லும்போதும் என் அப்பாவின் இருப்பை நான் என் மனதில் காண்கிறேன்.  

இதுவே இந்த வீட்டின் உரிமையாளராக அல்லது குடியிருப்பாளராக கடைசி முறயாய் இருக்கலாம்.  (நான் திரும்பி வந்து இந்த வீட்டில் தங்குவேன் என்று நினைக்கவில்லை. அடுத்த முறை வரும் போது வீட்டை விற்க நேரிடும்).

 நான் ஒரு அறைக்குள் செல்கிறேன்.  அப்பா அங்கேயே அமர்ந்து கணினியையும், அவர் பெற்ற தொலைபேசி OTPயையும் உற்றுப் பார்ப்பதை என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடிகிறது.  நான் ஹாலுக்கு வருகிறேன், அவர் ஒரு சோஃபாவில் அமர்ந்திருப்பதை நான் பார்க்கிறேன்.  நாங்கள் அனைவரும் இங்கே இருப்பதால் மும்பையில் இருந்து வந்த என் சகோதரியுடன் ஏதோ விவாதம்.  அவர் அவளுடன் பேசும் போது, அவர் குரலில் ஒரு முழுமையான மகிழ்ச்சியை என்னால் உண்மையில் உணர முடிகிறது -  அவர் என்னிடம் பேசும் போது நான் பார்த்திராத அந்த மகிழ்ச்சி.  ஆனால் பரவாயில்லை.  அவள் அவருக்கு மிகவும் பிடித்தவள் என்று எனக்குத் தெரியும்.  ஆனால் அவர் என்னைப் பற்றியும், பொதுவாக நான் என்ன செய்திருக்கிறேன் என்பதையும், அவருக்கும் என் அம்மாவிற்கும் நான் என்ன செய்தேன் என்பதையும் பற்றி அவர் மிகவும் பெருமைப்படுகிறார் என்பதையும் நான் அறிவேன்.  நான் டிவியைப் பார்க்கும்போது, ​​​​அவர் அதன் முன் அமர்ந்து ஒரு சீரியலை மிகவும் உன்னிப்பாகப் பார்ப்பதையும், அந்தக் கதாபாத்திரம் ஏன் கதையில் அவர்கள் இவ்வாறு நடக்க  கூடாது என்று சொல்வதையும் என்னால் கற்பனை செய்ய முடிகிரது.

 சில காரணங்களால் என் அப்பா இந்த வீட்டை மிகவும் ஆசையோடு விரும்பினார்.  லிப்ட் இல்லாமல் மூன்றாவது மாடியில் அவர்கள் முன்பு தங்கியிருந்ததாலும், அவர்கள் வயதை எட்டியதாலும் நான் அவர்களுக்காக இந்த வீட்டை வாங்கினேன்.  இந்த வீடு ஏன் அவருக்கு மிகவும் பிடிக்கும் என்று நான் அவரிடம் கேட்டபோது, ​​அவர் தனது --- பிற்கால மற்றும் கடினமான தனிமைப் பருவங்களில், குறிப்பாக கோவிட் ஆண்டுகளில் கூட ஏன் இந்த வீட்டில் இருக்க ஆசை --- அவர் எப்போதும் தனது நினைவுகளை சுட்டிக்காட்டினார் - பல விஷயங்கள் காண்டறது  இந்த வீடு.  அவர் தனது பேரக்குழந்தைகளின் திருமணத்திற்கு முந்தைய செயல்பாடுகள் அனைத்தும் இங்கே இருப்பதாகவும், ஓய்வுக்குப் பிறகு அவர் நிறைய நினைவுகளை உருவாக்கினார்.  இந்த வீட்டில் தான் உண்மையான மகிழ்ச்சியையும் அமைதியையும் உணர்ந்ததாக அவர் கூறினார் - அவருக்குப் பிடித்த பேரக்குழந்தைகள் மற்றும் மகள்கள்* வருகை தந்தபோது.

அவரது  நாடோடியான வாழ்க்கையைப் பார்க்கும்போது, ​​அவரது வாழ்க்கையின் கடைசி ~25 ஆண்டுகள் இந்த வீட்டில் நங்கூரமிடப்பட்டிருப்பதையும் நான் ஆச்சரியப்படுகிறேன்.  அவர் தனது வாழ்நாள் முழுவதும், தனது வேலையின் காரணமாக சில வருடங்களுக்கு ஒருமுறை வேலை மாற்ற காரணத்தால் நகரங்களை சுற்றி வந்தார்.  ஒருவேளை அவர் ஒரு வற்றாத பயணியாக இருப்பதில் சோர்வாக இருந்திருக்கலாம்.  ஒருவேளை இந்த வீடு அவருக்கு ஒரு நிரந்தரத்தை வழங்கியிருக்கலாம். அங்கு அவர், உண்மையில் வேலை-ஓய்வு பெற்று ஒரே இடத்தில் ஓய்வெடுக்கலாம் என்று நினைத்திருக்க கூடும். ஒருவேளை அதுவே அவரை இந்த வீட்டை நேசிக்க வைத்தது, ஏனென்றால் அது அவருக்கு அந்த நங்கூரத்தைக் கொடுத்தது.

அவர் சென்று ஏறக்குறைய ஒரு வருடமாகியும், இழப்பை எப்படிக் கையாள்வது என்று சிறிய துப்பு இல்லாமல் நான் இன்னும் போராடிக் கொண்டிருக்கிறேன்.  அவருடைய வாழ்க்கையின் கடைசி ஆண்டில் நான் வித்தியாசமாகச் செய்திருக்கக்கூடிய விஷயங்கள் எப்போதும் இருப்பதாகத் தெரிகிறது, ஆனால், அது எப்போதும் அப்படித்தான் இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.  

இன்று நாங்கள் இந்த வீட்டைப் பூட்டிவிட்டு எங்கள் வீட்டிற்குத் திரும்புவதற்குத் தயாராகிறோம்.  ஒருவேளை இந்த வீட்டை விற்பது அவரைப் பற்றிய எனது அனந்த நினைவுகளை உறுதிப்படுத்துகிறது; மற்றும் நான் நகர்வதற்கு உதவக்கூடும்.

அவர் இப்போதும் மேலே இருந்து என்னைப் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே திரும்பி, என் அக்காவிடம் "... அவன் என்ன செய்தாலும், அவன் சரியான முடிவை எடுப்பான்...(இறுதியில்!! 😋)"  என்று சொல்லிக் கொண்டிரப்பார், அவரது குரலில் பெருமிதத்துடன்.

குட்பை ஹவுஸ், குட்பை டியர் அப்பா.  கண்ணீர் பெருக்கெடுக்கிறது, ஆனால், அவை கடந்த  துக்கத்தை சிறிதளவு சுட்டிக்காட்டினாலும், அது கடந்த காலத்தை மூடிவிட்டு, எதிர்காலத்தை நோக்கி நகர்கின்றன - இது நம்பிக்கைக்குரியது, எங்களுக்காகவும், குறிப்பாக உங்களுக்கு பிடித்த பேரனுக்கும் உங்கள் ஆசீர்வாதங்களால் நிரம்பியுள்ளது!  🙏🏽

 பிரியாவிடை அப்பா!  உன்னை நேசிக்கிறேன், உன்னை miss செய்கிறேன்... ஆனால் உன் ஆசியுடன், எதிர் காலத்தை எதிர் நோக்கி பார்கிறேன் ! 🙏🏽🙏🏽🙏🏽